Duygularımın üstünü kapatmıyorum öncelikle… Ne  kadar sert düşürecekse düşürsün fırtınanın beni vurmasına izin veriyorum. Bastırdığım duyguların beni çok daha korkunç yerlerde vurduğunu öğrendim çünkü… Şu an hayatımın beni seven bir insanın varlığına ihtiyaç duymadığım, kendimi sevmenin bana yeterli geldiği bir konumundayım… Ve şaşırtıcı bir şekilde beni gerçekten seven insanlarla karşılaşmama yol açan bu bakışım oldu… Ama karanlık günlere, anksiyete ile savaşımın ilk başına, tam olarak aynı hisleri paylaştığımız günlere dönersem çıkış yolumu terapiye başlayarak bulduğumu söyleyebilirim… Elbette hiçbir şey sihir gibi bir  günde olmadı önce sevgisiz hissetmenin benim hatam olmadığını öğrenmem gerekti, sonra bana sevgisiz hissettirenlerle zihnimde barışmam… Tüm bunları yaparken de kendimi sevmeyi öğrenmem… Her şeyin başı farkına varmaktan geçiyor diyebilirim. Tıpkı bir doktorun hastalığı teşhisi gibi, bizim de kendi içimizdeki kırık ve yarım kalanları teşhis etmemizle başlıyor….